នៅរដ្ឋស៊ូ មានសេដ្ឋីម្នាក់ដែលគាត់រីកចំរើនលូតលាស់និងមានស្តុកស្តម្ភចេញមកពីភាពក្រីក្រតោកយាករបស់គាត់នោះឯងដោយពិត។ រឿងរ៉ាវរបស់គាត់ត្រូវបានគេនាំយកទៅនិយាយតៗគ្នាហើយល្បីខ្ចរខ្ចាយទៅដល់រដ្ឋផ្សេងទៀត។
មានរឿងមួយនៅស្រុកចិនបានដំណាលថា លោកព្រឹទ្ធាចារ្យ អ៊ូយ៉ាង មានសិស្ស ពីរ នាក់។ ម្នាក់ឈ្មោះ ស៊ិយិងគុយ ជាមនុស្សស្ងប់ស្ងៀមមិនសូវនិយាយស្តី ឈ្ងោកមុខប្រឹងប្រែងហាត់វិទ្យាយុទ្ធ ព្យាយាមសរសេរអាន ចំណែក ស៊ីហ្វើយ ជាសិស្សម្នាក់ទៀតនោះពូកែចរចា តែក៏ឧស្សាហ៍ព្យាយាមហ្វឹកយុទ្ធមិនចាញ់គ្នាដែរ
មិនថាជាឆ្មាពណ៌សរឺឆ្មាពណ៌ខ្មៅ ទាល់តែចេះចាប់កណ្តុរ ទើបចាត់ទុកបានថាជាឆ្មាល្អបាន។ ឆ្មាជាសត្រូវដោយធម្មជាតិជាមួយកណ្តុរ ហើយការដែលឆ្មាចាប់កណ្តុរហ្នឹងគឺជាសភាវគតិនិងជាតួនាទីដែលគប្បីធ្វើ តែនៅក្នុងសភាពពិត
ឈីហួនកុងនៃរដ្ឋឈីបានប្រគល់តួនាទីឲ្យកួនចុងដំណើរការបដិរូបការគ្រប់គ្រង ដែលជាហេតុធ្វើឲ្យរដ្ឋឈីរឹងមាំក្លាយជារដ្ឋដ៏អស្ចារ្យដំបូងគេបង្អស់ក្នុងយុគឈុនឈិវ។ ដើម្បីសម្តែងឲ្យឃើញជាក់ក្នុងការសម្រេចចិត្តរបស់គេក្នុងការស្វែងរករួបរួមអ្នកមានសតិបញ្ញា
គ្រាមួយយូរមកហើយ មានមហាក្សត្រមួយព្រះអង្គចិញ្ចឹមសេះចម្បាំងពូជល្អទុកជាច្រើន។ សេះមួយៗធំធាត់រឹងមាំហើយត្រូវបានបង្វឹកយ៉ាងល្អ។ ប្រទេសជិតខាងបានលើកទ័ពមករុករានច្រើន លើកច្រើនសារក៏សុទ្ធតែត្រូវបានសេះជំនាញការសឹកសង្គ្រាមវាយលុកឲ្យបរាជ័យភិតភ័យ ខ្លបខ្លាច
ថ្ងៃមួយបណ្តាកណ្តុរទាំងឡាយបានណាត់ប្រជុំគ្នានៅក្រោមផ្ទះធំមួយខ្នងដែលមានឆ្មាទំនើង អាស្រ័យនៅ។ ពួកកណ្តុរទាំងឡាយប្រឹក្សាគ្នារកវិធីចាត់ការឆ្មាទំនើងដែលចាំវាយប្រហារយក ជីវិតរបស់ពួកវារាល់ថ្ងៃ។